ROMA, la nostra Roma.
Ieder jaar gaan Pepijn, Floris en ik naar Rome. We geraken er gewoon niet uitgekeken en we willen er nog zoveel dingen ontdekken, zien en doen.
Begin februari waren we nog daar om het 10-jarig jubileum van Ciao Tutti te vieren. Het was toen al een beetje vreemd, om aan te komen bij de luchthaven en overal mensen te zien met mondmaskers op. Ook in de straten van Rome. We hadden toen nog niet door waar we twee maanden later in terecht zouden komen. We hadden niet door dat het veel erger ging worden dan het toen ‘maar’ leek te zijn.
Iedere keer als we uit Rome vertrekken, kijken we alweer uit naar ons volgende bezoek. Deze keer moesten we niet lang wachten want we hadden al geboekt om eind april terug te komen. Dan met Floris erbij. Ook zou deze keer de mama van Pepijn, Irene, meegaan en een vriendin van Irene uit Kroatië, Zosja. Irene en Zosja zijn twee fantastische dames die elkaar hebben leren kennen toen ze ongeveer 15 jaar waren. Ze zijn toen brieven met elkaar beginnen schrijven en hebben nu, bijna 60 jaar later nog steeds heel veel contact met elkaar, al gaat het tegenwoordig via Facetime en Whatsapp en blijft de pen meestal in de kast liggen. Bij elkaar op vakantie gaan gebeurt ieder jaar en ze hebben het altijd heel erg naar hun zin.
Dus Pepijn en ik dachten, als we deze twee dames nu eens onze geliefde stad laten zien? Daar was het idee, daar waren de tickets, daar waren de dromen,… Maar onze reis volgende week zal niet doorgaan. Wij blijven in België, Irene in Nederland en Zosja in Kroatië. Allemaal thuis, niet naar Rome.
